Síldarárin 1867–1969 er einstakt stórvirki um síldarævintýrið í sögu þjóðarinnar. Á þeim hundrað árum sem hér er fjallað um umbreyttist Ísland úr örsnauðu þróunarlandi í tæknivætt velferðarríki. Síldin reyndist þar mikill örlagavaldur, og ósennilegt er að lífskjör væru hér svo góð sem raun ber vitni ef hennar hefði ekki notið við.
Í þessari bók sem er ein sú veglegasta sem út kemur fyrir þessi jól rekur Páll Baldvin Baldvinsson sögu síldveiða og síldarvinnslu á Íslandi í rúm hundrað ár í bók sem er rúmlega ellefuhundruð blaðsíður. Bókin er ríkulega myndskreytt.
Þetta ævintýralega skeið hófst með tilraunum Norðmanna til síldveiða undan Austurlandi á síðari hluta 19. aldar; brátt tóku Íslendingar sjálfir við og hagnýttu sér margvíslegar tækninýjungar. Í kjölfarið risu söltunarbryggjur víða um land og sömuleiðis stórvirkar síldarverksmiðjur. Fjölbreyttar nýjar atvinnugreinar ruddu sér til rúms samhliða og ný markaðssvæði opnuðust fyrir afurðir landsmanna.
Meðan á veiðum stóð bauðst hér meiri atvinna en nokkru sinni fyrr, allir lögðu hönd á plóg við að skapa auðinn, konur ekki síður en karlar. Sum árin græddu menn vel, önnur síður, auk þess sem veiðarnar færðust frá einum landshluta í annan og þar kom loks að ævintýrinu lauk með nær algjöru hruni í síldveiðum við Ísland.
Hér eru þessari mögnuðu og mikilvægu sögu gerð skil í margradda frásögn síldarstúlkna og spekúlanta, aflakónga og ævintýramanna. Auk þess prýða verkið á annað þúsund ljósmyndir sem flestar koma nú fyrir almenningssjónir í fyrsta sinn. Þetta er saga um svipult gengi, auðsæld og skort, um rómantík og harma, þrældóm og frelsi; saga sem allir ættu að þekkja.
