Vestfirska vísnahornið 30.4. 2019

Horft út Ísafjarðardjúp. Mynd: Kristinn H. Gunnarsson.

Fyrsta vísnahornið í sumri er að öllu leyti skemmtilegt og efnismikið vísnabréf frá Indriða á Skjaldfönn og gefum honum orðið:

Laugardaginn 13. apríl síðastliðinn fórum við 30 Strandabændur í skemmti- og skoðunarferð suður í Borgarfjörð. Frarastjóri var Viðar Guðmundsson, bóndi og tónlistarmaður í Miðhúsum í Kollafirði, borinn og barnfæddur Borgfirðingur, og fór á kostum í að fræða okkur oft á sprenghlægilegan máta um byggðirnar og fólkið.

Meðal annars var komið að Hrísum til Dagbjarts og Þórdísar, sem bæði eru afburða hagyrðingar og Dagbjartur einstakur fróðleiksmaður um vísur og kveðskap allan.

Stefndu að Hrísum Strandamenn.

Stuð á mörgum halnum.

Bærinn var og er svo enn

innst í Flókadalinn.

 

Á búskap þar er besta lag,

bilar ekki gjörðin,

og eigendunum öll í hag

ánægð sauðahjörðin.

 

Ýmsir vildu yrkja ljóð

og þeim gengu að vísum,

dýrgripanna drjúgum sjóð

Dagbjarti í Hrísum.

 

Giftist Bjartur geysivel.

Greinist enginn hallinn.

Og það jafnvel öruggt tel

að hún bæti kallinn.

 

Þó Bjartur ötull yrki ljóð

ólmur vill því lýsa

að skáldaaugu afbragðsgóð

einnig hefur Dísa.

 

Svo ekki verði yrking flöt

alveg má þess getið

að betra heima hangikjöt

hef ég ekki etið.

 

Bjart er enn í bændastétt

Borgarfjarðardala.

Yrkja, syngja, leika létt.

Láta verkin tala.

 

Svo fóru farfuglar að streyma að fyrr en vant er, t.d. Máríuerlan 20. apríl.

Máríuerlan mætti í kvöld,

mikið var ég fengin.

Hefur ratað, öld af öld,

óralangan veginn.

 

Svo skall á mögnuð blíðutíð.

 

Þrastasöngur kliðarkær.

Hvergi snjór svo heiti.

Á vanga andar vestan blær.

Vor á næsta leiti.

 

Og þar var ekkert ofsagt.

 

Við óþægindin ég ók á svig

og enginn leiði mig gisti

enda var sólskin sautján stig

og sumardagurinn fyrsti.

 

Tuttugasta og fjórða apríl klukkan tvö eftir miðnættið kom svo hrossagaukurinn

Uppi gaukur leikur létt.

Lætur hneggið gjalla.

Hefur víst af vori frétt

vill því gleðja alla.

 

Um páskana hringdi bráðskarpur góðkunningi minn og vildi meina að Vigur og Borgarey hérna á Djúpinu væru kjörnar fyrir vindmyllugarða. Þar væri jafnviðri en ekki vindstrengir eða hnútar frá fjöllum, stutt væri með orkuna með sæstreng til Ísafjarðarsvæðisins og lundi og æðarfugl svo lágfleygur að spaðarnir ættu ekki að valda teljandi tjóni á þeim fuglum. Svo segði nú kornmyllan, einkennistákn Vigur, sitt um heppilegan vindbúskap þar. Svo er vindmylluundirbúningur í Garpsdal kominn á fullt.

 

Undirstaða ef er traust

og menn beita lagni

vindorkan mun vafalaust

verða oss að gagni.

 

Ekki má láta alveg ógetið þriðja orkupakkans sem mikill meirihluti þjóðarinnar virðist vera andvígur.

 

Við orkupakkann ég ekki kann

þó fákænir glæpist.

Ef andskotinn sjálfur æti hann

er ég viss um að hann dræpist.

 

Forsætisráðherra hrósaði á dögunum okkar góðu vinarþjóð, Bretum. Á það vinarþel hefði aldrei fallið skuggi. Landhelgisdeilur, hryðjuverkaflokkun og Icesave virðist Katrínu gleynt og grafið.

 

Kata litla elskar allt

á Englands slóð.

Frá þeim aldrei andar kalt

á okkar þjóð.

Lýkur hér bréfi Indriða en skilja má eftir þá spurningu til lesenda og kannski Indriða hvort síðasta vísan sé öfugmælavísa eða ekki.

Með sumarkveðjum

kristinn H. Gunnarsson

 

DEILA